[Fusus: Ciri-ciri makr bagi golongan khusus al-khusus sukar untuk kita lihat saban hari, kerana ia berhubungan dengan perkara 'mencarik adat' yang nyata berjasad terjadi, bukan hanya dalam khayal. Kalau pun mungkin ada kita dengari tetapi kejadian tersebut tidak nyata berjasad (huraian di sini). Kejadian mencarik adat yang dimaksudkan sebagai makr di sini ialah yang tidak melalui perintah dari Allah]
Makr Allah yang berlaku ke atas ‘khusus al-khusus’ pula, terletak pada menzahirkan tanda-tanda dan mencarik adat tanpa perintah daripada Allah atau di luar lingkup yang merupakan neracanya. Awliya diarahkan untuk menyembunyikan perkara ini, sebagaimana Rasul-rasul diarahkan untuk menzahirkannya. Apabila awliya diberikan kemampuan untuk memperlihatkannya dan ‘ayn al-tahkim dalam al-alam akan dikurniakan kepadanya, dia boleh jadi di makr kerana kekurangan bahagian daripada apa yang dikurniakan kepada awliya yang lain dan kerana Allah menghendaki perkara tersebut daripadanya. Allah menempatkan kepada insan tersebut keperluan untuk menzahirkan tanda-tanda ini dengan suatu cara yang mana dia tidak menyedari bahawa ini merupakan suatu makr Ilahi yang menunjukkan kepada kekurangan (bagi dia) bahagian (yang dikurniakan kepada awliya yang lain).
Makr Allah yang berlaku ke atas ‘khusus al-khusus’ pula, terletak pada menzahirkan tanda-tanda dan mencarik adat tanpa perintah daripada Allah atau di luar lingkup yang merupakan neracanya. Awliya diarahkan untuk menyembunyikan perkara ini, sebagaimana Rasul-rasul diarahkan untuk menzahirkannya. Apabila awliya diberikan kemampuan untuk memperlihatkannya dan ‘ayn al-tahkim dalam al-alam akan dikurniakan kepadanya, dia boleh jadi di makr kerana kekurangan bahagian daripada apa yang dikurniakan kepada awliya yang lain dan kerana Allah menghendaki perkara tersebut daripadanya. Allah menempatkan kepada insan tersebut keperluan untuk menzahirkan tanda-tanda ini dengan suatu cara yang mana dia tidak menyedari bahawa ini merupakan suatu makr Ilahi yang menunjukkan kepada kekurangan (bagi dia) bahagian (yang dikurniakan kepada awliya yang lain).
Demikian dia diilhamkan dalam jiwanya untuk menzahirkan tanda-tanda sebagai suatu kebaikan untuk menarik makhluk kepada Allah, untuk mengeluarkan orang yang lemas daripada lautan maksiat, dan untuk menjauhkan daripada kebiasaan mereka. Kerana ini merupakan salah satu tanda-tanda yang terbesar yang dengannya manusia terpanggil kepada Allah, kerana itulah ianya menjadi sifat bagi rasul-rasul dan nabi-nabi. Orang ini melihat dalam dirinya bahawa dia merupakan salah seorang pewaris dan bahawa tanda-tanda ini salah satu daripada pewarisan daripada ‘hal’. Ini menghalangnya daripada menyembunyikan tanda-tanda ini yang menjadi mandat daripada Allah (untuk menyembunyikan tanda-tanda) sebagai adab awliya. Sekalipun mereka memiliki kekuasaan ke atasnya. Ia menyembunyikan daripadanya hakikat bahawa Allah menjadikan penzahiran tanda-tanda sebagai wajib bagi rasul-rasul kerana, dari awal, mereka diarahkan untuk menyeru kepada Allah, sedangkan awliya tidak seperti itu. Awliya hanya menyeru kepada Allah dengan mengkhabarkan seruan dan lidah rasul-rasul. Dia tidak menyeru melalui kemurnian kalam yang berkata kepadanya sebagaimana berkata-kata kepada rasul.
Oleh itu rasul ‘atas basirah’ dalam menyeru kepada Allah melalui hukum syariat yang disampaikan oleh Allah kepadanya, tetapi awliya adalah ‘atas basirah’ dalam menyeru kepada Allah melalui adab sebagai pengikut, tidak melalui kemurnian kurniaan syariat. Demikian dia (awliya) tidak memerlukan kepada tanda-tanda atau bukti yang nyata, kerana jika dia mengucapkan sesuatu yang bercanggah dengan syariat rasul, tiada seorang pun yang akan mengikutinya, tidak jua dia atas basirah. Oleh itu tiada keperluan (baginya) menzahirkan tanda-tanda.
Oleh itu rasul ‘atas basirah’ dalam menyeru kepada Allah melalui hukum syariat yang disampaikan oleh Allah kepadanya, tetapi awliya adalah ‘atas basirah’ dalam menyeru kepada Allah melalui adab sebagai pengikut, tidak melalui kemurnian kurniaan syariat. Demikian dia (awliya) tidak memerlukan kepada tanda-tanda atau bukti yang nyata, kerana jika dia mengucapkan sesuatu yang bercanggah dengan syariat rasul, tiada seorang pun yang akan mengikutinya, tidak jua dia atas basirah. Oleh itu tiada keperluan (baginya) menzahirkan tanda-tanda.
Keadaannya berbeza dengan rasul, kerana rasul mengesahkan syariat dan memansuhkan sebahagian syariat yang disahkan melalui tangan rasul yang sebelumnya. Demikian dia mesti menzahirkan tanda-tanda dan alamat-alamat yang akan menjadi bukti kebenaran ucapannya apabila dia berkata yang dia membawa khabar dari Allah untuk membatalkan syariat yang disahkan oleh Allah melalui lidah rasul yang sebelumnya dan mengumumkan berakhirnya jangka masa dalam persoalan hukum.
Tetapi awliya , disebalik ciri-ciri khususnya, mungkin meninggalkan sesuatu yang wajib (iaitu tidak menunjukkan tanda-tanda) dan hasilnya dia menjadi tidak sempurna dalam martabatnya berdasarkan sejauh mana perkara tersebut, yang mungkin dikurniakan kepadanya jika dia memperhatikan dan bertindak bersesuaian dengan perintah yang wajib tadi.
Tiada apa yang merosak bagi hamba selain mentakwil benda-benda. Semoga Allah menempatkan kita ‘atas basirah’ dalam urusan kita dan tidak membenarkan kita melanggar hukum yang dituntut oleh maqamat kita! Aku bermohon kepada Allah supaya Dia menyediakan buat kita dengan maqamat yang tertinggi di sisi-Nya yang dimiliki oleh awliya yang tertinggi, kerana pintu kerasulan dan kenabian terpateri mati, dan adalah bersesuaian bahawa tiada sesiapa pun dalam alam meminta sesuatu yang mustahil. Selepas perkhabaran Ilahi, pintu ini terpateri mati, oleh itu adalah tidak wajar bahawa kita memohon akannya. Memohon akannya adalah umpama ‘mencanai waja yang sejuk’, oleh itu tiada mukmin yang meminta perkara sebegini. Ini amat diketahui. Adalah mencukupi bagi awliya bahawa dia meminta kepada Allah untuk menempatkannya ‘atas basirah’ dalam menyeru kepada Allah merujuk kepada apa yang perlu oleh maqam awliya dan (sebagai) pengikut. Sebagaimana Dia menjadikan rasul menyeru kepada Allah ‘atas basirah’ merujuk kepada apa yang perlu oleh maqam kerasulan dan pengurniaan syariat.
Semoga Dia menyelamatkan kita daripada makr Nya dan tidak menempatkan kita di kalangan ahli al-naqs (golongan yang tidak sempurna)! Semoga Dia mengurniakan kita dengan penambahan (mazid) dan peningkatan (taraqqi) di dunia dan akhirat!
Free Template Blogger collection template Hot Deals SEO
0 comments:
Post a Comment